Της Στεύης Τσούτση.
Της Στεύης Τσούτση.
Άλλος δε βλέπει. Άλλος δεν περπατά. Άλλος δεν μπορεί να ακούσει, να σταθεί, να κρατήσει κάτι.
Ανθρώπους λειψούς τόλμησε κάποτε κάποιος να τους πει. Κάποιος ασήμαντος ανθρωπίσκος που δεν ήξερε ή ακόμη χειρότερα δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι οι ειδικές ανάγκες κάποιου δεν του στερούν την ταυτότητα του ανθρώπου. Δεν του στερούν τίποτα. Το αντίθετο μάλιστα.
Αυτές τις μέρες, πιο πολύ από ποτέ, αυτοί οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, αυτοί οι special άνθρωποι διδάσκουν σε όλη την υφήλιο τί μπορούν να καταφέρουν. Κι αν αναρωτιέσαι χωμένος στην πολυθρόνα σου τι μπορεί να προσφέρει ένας άνθρωπος ¨”λειψός”, αν δηλαδή ανήκεις κι εσύ σε εκείνη την κατηγορία με τα ανθρωπάκια που μετρούν τους άλλους στο τι τους λείπει, θα σου πω εγώ.
Τις μέρες των Παραολυμπιακών Αγώνων οι αθλητές με ειδικές ανάγκες διδάσκουν σε όλους μας τι θα πει αξιοπρέπεια, πυγμή, θέληση και δύναμη.
Άνθρωποι με ένα ή κανένα χέρι, με αναπηρικά αμαξίδια, με ένα χρωμόσωμα παραπάνω, με τόσα θέματα υγείας που όμως δεν το έβαλαν κάτω στις δυσκολίες της ζωής. Αντίθετα, επέλεξαν να δουν τη φωτεινή της πλευρά και να την απολαύσουν. Πώς; Μα φυσικά πολλαπλασιάζοντας τις καθημερινές τους μάχες.
Οι αθλητές με ειδικές ανάγκες παλεύουν ανάμεσα σε θεριά. Αλλά ξέρουν να βγαίνουν νικητές. Ξέρουν να ορθώνουν το ανάστημά τους και να πολεμούν. Κι ας τους κοιτούν τα ανθρωπάκια με μισό μάτι. Ας τους θεωρούν ανθρώπους μισούς. Δεν είναι.
Είναι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να μάθουν τη ζωή με το δύσκολο τρόπο. Ζορίστηκαν και ζορίζονται ακόμη. Αλλά ανακάλυψαν πως η ζωή είναι μικρή για να τη σπαταλούν με κλάματα και μοιρολατρίες. Η ζωή θέλει να την κυνηγήσεις και να την πιάσεις από τα μαλλιά. Κι αν δεν έχεις πόδια να τρέξεις με αμαξίδιο. Κι αν δε έχεις χέρια να την πιάσεις με τα δόντια. Αλλά να την αρπάξεις και να την απολαύσεις. Γιατί παρά τους πόνους της, τις απογοητεύσεις και τις αδικίες, είναι όμορφη που να πάρει. Κι όμορφη πρέπει να τη βλέπει κανείς, όσα ζόρια κι αν τον βρήκαν.
Αυτό το μάθημα μας δίνουν οι αθλητές των Special Olympics που διεξάγονται στο Ρίο και στο κάθε Ρίο. Να μην τα παρατάμε. Να παλεύουμε για τα όνειρά μας. Να κυνηγάμε τη ζωή όπως μπορούμε. Να μη λέμε τίποτα αδύνατο. Άλλωστε δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο. Ακατόρθωτο είναι μόνο ό,τι δεν επιθυμήσαμε αρκετά.
Δείτε τους. Καμαρώστε τους. Χειροκροτήστε τους. Δε θέλουν τη λύπησή σας για την αναπηρία τους. Θέλουν μόνο να μάθετε από αυτούς το βασικό: να μην τα παρατάτε. Όπως δεν τα παρατούν κι αυτοί…
COMMENTS