Της Ελίνας Φυλακτού.
Της Ελίνας Φυλακτού.
Συγγνώμη…
Μια τόση δα λεξούλα που όμως συχνά μπλέκει στα χείλη και δεν μπορεί να ειπωθεί. Ο εγωισμός και η ισχυρογνωμοσύνη την κρατούν σαν αλυσοδεμένο όμηρο στα βάθη της ψυχής και δεν την απελευθερώνουν.
Μια λέξη είναι μονάχα και μάλιστα τόσο σημαντική όσο και το σ’ αγαπώ. Τέσσερις φθόγγοι που ‘χουν τόση δύναμη ώστε να γαληνεύουν και την πιο φουρτουνιασμένη θάλασσα, αν αρθρώνονται με ειλικρίνεια.
«Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει μα κόκκαλα τσακίζει» μεγάλη η δύναμη της γλώσσας λοιπόν! Μπορεί να προξενήσει συμφορές αλλά να αποκαταστήσει και να ημερώσει καρδιές. Μια συγγνώμη είναι πάντα η πρώτη ηλιαχτίδα μετά την καταιγίδα, είναι πάντα η πρώτη ανακούφιση μετά από έναν τσακωμό.
Η συγχώρεση, για να εκφραστεί, δεν αρκείται μόνο σε μια λέξη. Η τελευταία έχει ανάγκη την πράξη και το αντίστροφο. Μόνη της συχνά καταχράται απ’ τους ανθρώπους, γίνεται σφουγγάρι που σβήνει τα λάθη από κιμωλία στον μαυροπίνακα. Απαξιώνεται. Γίνεται εργαλείο εκμετάλλευσης.
Οι πράξεις συγχώρεσης με την απουσία των λέξεων δείχνουν δειλία. Τι τρέχει και δεν βγαίνει απ’ τα χείλη;
Μακάρι να μπορούσαν όλοι να την πουν παρέα με ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά. Μακάρι να τη συνόδευαν με πράξεις γλυκιές, γεμάτες αληθινή αγάπη και κατανόηση. Θα ήμασταν όλοι λιγάκι πιο χαρούμενοι. Φιλίες και σχέσεις θα κράταγαν και δε θα διαλύονταν με το πρώτο βοριαδάκι. Ευχής έργο θα ήταν αν όλοι μας απαλλασσόμασταν από τον φόβο αυτής της λέξης. Ο φόβος είναι αδυναμία και η συγγνώμη είναι για τους δυνατούς, ταιριάζει στους γενναίους και στους γενναιόδωρους.
Ας μην είμαστε δειλοί σε στιγμές σημαντικές κι ας προσπαθούμε, όταν πραγματικά ευθυνόμαστε, να ζητούμε συγγνώμη. Όχι για να φανούμε επιεικείς ή υπεράνω αλλά με μοναδικό κίνητρο την ειλικρινή μας ανάγκη να μας συγχωρέσει όποιος βλάψαμε. Να την ξεστομίζουμε χωρίς σκοπιμότητες, καθαρά για εμάς και τη συνείδησή μας.
COMMENTS