Όλοι έχουμε αναρωτηθεί! Είναι από εκείνες τις φορές που θέλεις να πιάσεις το πόμολο με δύναμη, να ανοίξεις την πόρτα με μανία και βγαίνο...
Όλοι έχουμε αναρωτηθεί! Είναι από εκείνες τις φορές που θέλεις να πιάσεις το πόμολο με δύναμη, να ανοίξεις την πόρτα με μανία και βγαίνοντας να τη χτυπήσεις τόσο δυνατά που να μη σε νοιάζει αν γκρεμίστηκε ο τοίχος πίσω σου!
Ή μάλλον για την ακρίβεια θα έσκαγες και ένα μικρό γελάκι αν γκρεμιζόταν, αφού δεν πρόκειται να ξαναγυρίσεις!
Τα σενάρια που γράφονται σε μια ιστορία με αυτή την εισαγωγή – είτε είσαι άντρας, είτε είσαι γυναίκα, είτε φταις, είτε δε φταις, είναι τα εξής:
Στο πρώτο σενάριο, φεύγεις και ο άλλος σε κυνηγάει… η συνέχεια όμως εξαρτάται από τον πρωταγωνιστή. Πόσο αποφασισμένος ήταν όταν έκανε αυτή τη κίνηση; Μήπως το έκανε για να κόψει αντιδράσεις;
Στο δεύτερο σενάριο, φεύγεις και ο άλλος δε σε κυνηγάει… Παρόλο που εσύ θα ήθελες, γιατί μεταξύ μας τώρα, το έκανες εν βρασμώ ψυχής! Και τώρα; Τίποτα… σκύβεις το κεφάλι και προχωράς, Και εδώ η συνέχεια εξαρτάται από τον πρωταγωνιστή. Θα γυρίσει πίσω ζητώντας συγγνώμη για τη μη πρέπουσα συμπεριφορά του; Ή θα τη στηρίξει γιατί στην πραγματικότητα έκανε αυτό που ήθελε και ας θίχτηκε λιγάκι ο εγωισμός του που ο άλλος δε τον κυνήγησε;
Στο τρίτο σενάριο, κανείς δε θα κυνηγήσει κανένα! Έλα τώρα… παιδιά είμαστε; Και οι δύο περίμεναν την αφορμή για να τελειώσει, τώρα που αυτή δόθηκε, ούτε γάτα ούτε ζημιά!
Στο τέταρτο σενάριο… αυτή η εισαγωγή απλά συνέβη στη φαντασία μας! Γιατί ενώ θέλαμε να πράξουμε έτσι, τελευταία στιγμή κάτι μας κράτησε πίσω και τελικά δεν ακουμπήσαμε ποτέ το πόμολο της πόρτας για να την ανοίξουμε! Είναι η απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι για το αν πρέπει και για το αν είναι τελικά η σωστή… και έτσι μένουμε… ή τουλάχιστον μείναμε για τώρα… ή μείναμε για άλλη μια φορά…
Δεν είναι εύκολος ο χωρισμός… Ισχύει… Εκείνη την καταραμένη στιγμή, εμφανίζονται όλα… Εμφανίζονται οι ανασφάλειες για το αν θα βρούμε κάτι καλύτερο, κάποιον άλλον που να μας αγαπήσει το ίδιο ή περισσότερο, κάποιον που να ταιριάξουμε. Εμφανίζεται η συνήθεια, ειδικά αν είμαστε πολλά χρόνια μαζί. Εμφανίζεται η ψυχολογική κούραση άλλης μίας λάθους επιλογής. Εμφανίζεται η αγάπη και ας έχει τελειώσει ο έρωτας προ πολλού. Εμφανίζεται ο έρωτας, γιατί είμαστε ακόμα ερωτευμένοι και δε θέλουμε να χάσουμε τον άλλον. Εμφανίζεται η προσπάθεια και ας έχουμε ήδη προσπαθήσει αρκετά. Εμφανίζονται οι τύψεις, διότι σαφώς φταίνε και οι δύο αλλά τελικά μήπως η δικιά μας μεριά λίγο περισσότερο;
Εμφανίζονται τα παιδιά… και αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι για να διαχειριστούμε και να αποφασίσουμε : Μένουμε ή φεύγουμε;
Τα παιδιά, τα οποία χρειάζονται και τα δύο πρότυπα. Τα παιδιά, τα οποία όσο μεγαλώνουν συνηθίζουν πιο δύσκολα σε μία κατάσταση που αλλάζει. Τα παιδιά, τα οποία θα προτιμούσαν τους γονείς τους μαζί και αγαπημένους… Στηνπερίπτωση όμως που δεν τραβάει άλλο, θα προτιμούσαν την ησυχία και την ηρεμία από μια φασαρία που διαρκεί συνέχεια! Θα προτιμούσαν να έβλεπαν τους γονείς τους ευτυχισμένους και ας ζούσανε και χώρια. Τα παιδιά, τα οποία εμπλέκονται σε αδιέξοδα άθελα τους. Δεν ισχύει ο μύθος πως τα παιδιά των χωρισμένων γονιών δεν είναι ευτυχισμένα… δεν ισχύει η δικαιολογία που βρίσκουμε για να πιαστούμε από αυτά.
Και σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολος ένας χωρισμός, και οπωσδήποτε αλλάζουν πολλά στη ζωή μας, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν παιδιά. Τί γίνεται όμως αν έχουμε μπει ήδη σε αυτό το τρυπάκι; Σε ένα τρυπάκι που τελικά είναι θέμα χρόνου και εμείς απλά το παρατείνουμε;
Και πόσο πιο εύκολο είναι να καθόμαστε σε μία σχέση που δε μας ικανοποιεί και δε μας γεμίζει, από το να πάρουμε την απόφαση να ανοίξουμε μια πόρτα; Και ναι η απόφαση για το πως θα την κλείσουμε τελικά να βρίσκεται στο χέρι το δικό μας!
COMMENTS